İnsanoğlu neden hep birine sığınma ihtiyacı duyar hiç düşündünüz mü? Bence düşünülmesi gereken bir konudur bu. Neden yalnız olamayız bir türlü bu hayatta?
Peki,
Hayat; yaşamak mı? Hatırlamak mı?
Hayat; bir bakış, bir söz, bazen bir sessiz kalış….
Onca seneler neler attık içimize?… Bir reklamda, ” Neler geçer içimden ama ses çıkarmam ” diyen bir boru gibi uçsuz bucaksız yüreklerimize neler sıkıştırdık?..
Sizce hatırlamak nasıl bir şey, bence eski bir tünelin içine girip de karanlığın içerisinde yolu aramak gibi sanki… hatırladıkça, hatırladığın yerin ışığı yanıyor, orası aydınlanıyor…. Kısa da olsa bir ümit doğuyor derinlerde. Çünkü geçmişteki güzel şeylerin lambası aydınlandı….
Peki; hatırladığın gibi mi? Hatırlamak istediğin gibi mi?
Bazen bir kişi, bir olay canlanır, karşında; küçüklüğün, şahit olduğun bir sahne… sonra,
Tekrar tekrar oynar gözünün önünde,
Bizi biz yapan yaşadıklarımız mı? Hatırladıklarımız mı?
Şubat 2016